In augustus werd het al aangekondigd ; deze week verschijnt het remix album van de verleden jaar overleden Donna Summer ; een collage van haar grootste hits in de periode 1975-1982 werd door hedendaagse dj’s onder handen genomen en het resultaat is Love To Love You Donna, als een soort eerbetoon. Is het een waardig eerbetoon geworden? Naar mijn mening is dat ten dele waar.
Natuurlijk is het moeilijk om remixen te beoordelen ; hoeveel waarde hecht je aan het origineel en in hoeverre mag de remixer het nummer ‘verbouwen’ ? Ikzelf heb altijd in het achterhoofd dat het origineel herkenbaar moet blijven en dat de remix iets toevoegt aan het origineel. Wat dat betreft was dat met de single van het album, die als voorloper gereleased werd uitstekend gelukt. De Chromeo & Oliver remix van Love Is In Control uit 1982 is prima. Ook Giorgio Moroder, die als het ware zichzelf heeft geremixed met Love To Love Baby voldoet ruimschoots aan die eisen. De bijdrages van Frankie Knuckles & Eric Cupper (Hot Stuff) en Masters At Work (Last Dance) halen nog een ruime voldoende, maar Duke Dumont (Dim All The Lights) en zeker Jaques Greene (On The Radio) laten weinig van het origineel over en hadden er voor mij niet opgehoeven. En 2 remixen van de klassieker I Feel Love, een nummer dat al helemaal grijs geremixed is en zelfs het 1e nummer waar ooit een remix van werd uitgebracht (Patrick Cowley) is ook iets teveel van het goede. ‘Onze’ Afrojack doet het nog heel behoorlijk, maar de Benga remix voegt niets toe. Over de andere Nederlandse bijdrage op het album, de Laidback Luke remix van MacArthur Park lopen de meningen uiteen. Laidback Luke houdt het origineel nog net intact met een wel heel techno uitvoering van de klassieker. Absoluut dieptepunt op het album is de Holy Ghost remix van Working the Midnight Shift, een nummer wat origineel op het Once Upon A Time album (1977) staat. Eigenlijk is dit geen remix, omdat het nummer opnieuw werd ingezongen door een andere zangeres en er slechts een 15 seconde sample van Donna is te horen. Hoort niet thuis op dit album.
Het album besluit met een niet eerder uitgebrachte Giorgio Moroder track, La Dolce Vita. Hoewel dit nummer niet de geschiedenis in zal gaan als Donna’s beste nummer, is het acceptabel en een treat voor de “Die Hard” fans.
Samengevat zullen de Donna Summer fans het album zeker aanschaffen. Maar of het ook een brug zal slaan naar de jongere generatie, die Donna (nog) niet te kennen, valt te betwijfelen. En dat was wel de opzet van deze hommage.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten