De eerste opnamen voor The Dark Side of the Moon begonnen in juni 1972 in de Abbey Road Studios (de studio waar onder andere The Beatles opnamen) te Londen. Als producer was Alan Parsons ingehuurd. Het album verscheen op 24 maart 1973 en betekende Pink Floyds doorbraak bij het grote publiek. Bassist Roger Waters componeerde de meeste nummers, en nam vanaf dat moment de leidende rol binnen de groep op zich.
The Dark Side of the Moon is tot op heden het op twee na best verkochte studioalbum aller tijden. De verkoopcijfers van het album liggen tussen 50 en 70 miljoen verkochte exemplaren.
Breathe, het openingsnummer, bestaat uit twee delen: gedurende één minuut is een hartslag hoorbaar, die geleidelijk aan sterker wordt terwijl ook korte geluidsfragmenten van de nummers die later op het album staan over de hartslag heen echoën. Dit deel heet 'Speak To me'. Het einde van het album (Eclipse) is hetzelfde: een enkele hartslag. Hierop echter geen fragmenten van nummers meer, maar uitsluitend een man (Gerry Driscoll, de toenmalige portier van de studio) die, héél zacht de zin "There is no dark side of the moon really, as a matter of fact, it's all dark" uitspreekt. De titel slaat dan ook op al de schaduwrijke periodes in het leven en de zaken die hun schaduw op het leven werpen. De hartslag keert op het album nog enkele malen terug, als de aanwezigheid van andere instrumenten afneemt, alsof deze constant aanwezig bleef. Ook op het latere album The Wall (1979) keert de hartslag terug.
Het vierde nummer is The Great Gig in the Sky. Nadat een man zegt niet bang te zijn voor de dood, krijgt de pianoriff gezelschap van de andere instrumenten waarna Clare Torry begint te zingen. Ze had de opdracht gekregen te improviseren en 'doodsangst' te laten horen in haar stem. De opname die men op de track hoort is werkelijk pure improvisatie en tevens de enige opname. De titel werd gekozen uit ironie: alsof de dood het hoge, mooie eindpunt van het leven zou zijn. Middenin het nummer zegt Myfanwy 'Miv' Watts: I never said I was frightened of dying. In 2005 klaagde Clare Torry Pink Floyd aan omdat ze geen auteursrechten zou krijgen van dit nummer. De zaak werd in der minne geregeld.
Money, dat als vijfde op het album staat, was de eerste single van het album. Dit nummer is vooral bekend door de rinkelende kassa waarmee het nummer opent, en die de onconventionele maat (7/4) aangeeft. Ook de saxofoonsolo die halfweg overgaat in een gitaarsolo is een begrip geworden in de rockmuziek. De gitaarsolo is wel in 4/4-maat omdat gitarist David Gilmour dat makkelijker soleren vond. De tekst gaat, logischerwijs, over geld: "Money, so they say, is the root of all evil today".
Het achtste liedje is Brain Damage. Het nummer, dat de meest klassieke vorm heeft (strofe refrein strofe refrein) handelt over de gevolgen van mentale achteruitgang. Het nummer bevat ook de albumtitel, samen met een verwijzing naar het trieste lot van Pink Floyd-stichter Syd Barrett: "When the band you're in starts playing different tunes, I'll see you on the dark side of the moon".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten